The Beatles

Magda McCa

Wygląda śmiesznie Laughing

lennon-freak

Zapomniałam dodać, że za opinie negatywne obijam twarze. Laughing

Lennonka

Ale to, że wygląda śmiesznie jest akurat pozytywne. Świat byłby smutny bez śmiesznych ludzi. Laughing

lennon-freak

On jest śliczny, a Wy się nie znacie. Smutny

Magda McCa

Właśnie, to że jest śmieszny to najbardziej pozytywna opinia na świecie! Wesoly

lennon-freak

Jest najlepszejszy!!!

I wcale nie jest gruby. Laughing

lennon-freak

coś pięknego. Wszyscy, którzy go wyśmiewają, powinni najpierw tego posłuchać. Zachęcam. Sean, kiedy mówi, ma bardzo niski, johnowy głos. Natomiast, kiedy zaczyna śpiewać, jego głis staje się wyższy, ale absolutnie nie traci na wartości.
http://www.youtube.com/watch?v=XSTRW8DwrXA

lennon-freak

I tak nikt tego nie przeczyta, ale wkleję tu wywiad z Młodym z jakoś tak 2006 roku.
Proszem:

Zadziwiające, do jakiego stopnia Sean Lennon, 31-letni nowojorski dżentelmen, stanowi połączenie cech zewnętrznych swoich rodziców, Johna Lennona i Yoko Ono. Zarówno kiedy mówi w języku angielskim, jak i francuskim, którego doskonale nauczył się w szwajcarskiej szkole, ma tak dobrze znany fanom Beatlesów lekko nosowy głos.
Sean jest muzykiem, podobnie jak jego przyrodni brat Julian. Jego pierwszy album "Into the Sun", który ukazał się w 1998 roku, odniósł umiarkowany sukces. Druga płyta "Fiendly Fire", znacznie lepsza, jest wytwornie melancholijna, w czym przypomina niektóre utwory Johna Lennona oraz smutne piosenki nowojorskiego piosenkarza Elliotta Smitha.

Wydałeś swój drugi album w osiem lat po ukazaniu się pierwszej płyty. Jakie miejsce zajmuje muzyka w twoim życiu?

SEAN LENNON: Nigdy nie przestałem nagrywać. Jeśli nie wydałem płyty, to dlatego, że nie znoszę pracy przy promocji. Ale pisałem i nagrywałem piosenki z innymi artystami, jak The Strokes, Vincent Gallo, Soulfly, Ryan Adams czy moja mama. Dużo się od nich wszystkich nauczyłem.

Twoje nowe kompozycje wydają się bardziej klasyczne.

"Into the Sun" to była raczej eksperymentalna płyta. "Friendly Fire" jest już bardziej wyrafinowana i dopracowana. Rock nie może brzmieć tak samo jak w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Jedyny sposób, żeby pozostać aktualnym, to unikać postmodernistycznej ironii i maksymalnie doskonalić kompozycję, żeby piękno brzmiało jak coś oczywistego.

Wydałeś jednocześnie płytę CD i DVD, gdzie można zobaczyć filmy ilustrujące każdą piosenkę. Którą część pracy wolałeś?

Kręcenie filmu było bardziej ekscytujące. W studio nagraniowym dużo pracuje się samemu. Praca nad teledyskami była przygodą zespołową. Chcieliśmy pokazać, że mając do dyspozycji budżet teledysku, można nakręcić coś bardziej oryginalnego. Wszystkie pieniądze zainwestowaliśmy w technikę, dekoracje i kostiumy. Ponieważ mam wielu znajomych wśród aktorów (na przykład Asię Argento), poprosiłem ich, żeby zagrali dla mnie za darmo.

W twoich piosenkach często pojawia się brutalna śmierć, porażki uczuciowe. Czy taki smutek towarzyszy ci od dawna?

Zamordowano mi ojca, kiedy byłem bardzo mały. Zawsze dostrzegałem tragiczny wymiar życia, ale dzięki temu jeszcze bardziej doceniałem obecność mojej matki i moich przyjaciół. Ulotność egzystencji ma w sobie równie dużo smutku, co poezji.

Twoi rodzice byli zarazem artystami i rzecznikami idei. Czy również dla ciebie ważna jest polityka?

Mam swoje przekonania, ale nie wprowadzam ich do muzyki. Piosenki polityczne mojego ojca nie należą do moich ulubionych. Myślę, że to również kwestia epoki. Tytuł taki jak "Give Peace a Chance" wywołał żywą reakcję. Gdyby ktoś napisał taką piosenkę dzisiaj, byłoby trudniej o podobną redakcję.

Jesteś jednocześnie Japończykiem, Anglikiem i Amerykaninem. Jak łączą się w tobie tak różne korzenie?

Japonia miała na mnie duży wpływ, między innymi przez dzieła mojej matki, która dużo zawdzięcza Azji. Dzieciństwo spędziłem w Tokio, gdzie ukształtowało się wiele moich gustów, przede wszystkim kulinarnych.

Jestem bardzo przywiązany do kultury uprzejmości, którą Anglicy dzielą z Japonią. I oczywiście najlepsza muzyka również pochodzi z Anglii: The Kinks, Beatlessi, The Who, Stonesi, Black Sabbath, Led Zeppelin, Pink Floyd... Ale jednak przede wszystkim jestem Amerykaninem, zwłaszcza jeśli chodzi o zachowanie, o język. Mimo błędów administracji Busha ten kraj zachował wciąż pewną niewinność, obietnicę Nowego Świata i energię, którą spotyka się u imigrantów.

Czy nie masz wrażenia, że duch twojego ojca wciąż żyje w twoich piosenkach?

Zacząłem grać na pianinie, bo wtedy przypominał mi się ojciec. To mnie do niego zbliżyło.

Lennonka

lennon-freak

Dziękuję Ci siostro. Czek przyjdzie potem.

Gość

Bardzo mi się podobają wypowiedzi Seana, ale do jego muzyki jakoś się nie mogę przekonać. Dzieki emeela za ten wywiad

Finduilas

Wywiad jest rzeczywiscie w porzadku, ale sam Sean tez jest swietnym, swiadomym muzykiem. Że sie tak wyraze: ''cudowna kontynuacja Johna'', lepszej byc nie moglo;) choc oczywiscie tatus ciut wygrywa w porownaniu;))

lennon-freak

Proszę bardzo. Cała przyjemność po mojej stronie. Mr. Green

Lennonka

lennon-freak

I za to właśnie Cię kocham, moja droga.

Sean szanuje się jako artysta,. ale przez to rezygnuje z czegoś bardzo istotnego na rynku - bez reklamy teraz ani rusz - tym bardziej go podziwiam.