The Beatles

Magda McCa

Refugee, kocham

Mrs. Harrison

Haaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahahahahhahahahhahahahahahaaaaaaaaaaaaa!!
Paaaaaaatrzcie!
[link widoczny dla zalogowanych]
Runnin' Down a Dream Toma będzie w Empiku! BĘDZIE! BĘDĘ MOGŁA TO SOBIE KUPIĆ! Oh damn it, ależ jestem szczęęęęśliiiiiwa!

lennon-freak

No to też się cieszę. Wesoly

(może kiedyś dasz potrzymać... Mruga

)

Magda McCa

Sama bym sobie z chęcią kupiła, ale nie mam ani pieniędzy, ani nie znam angielskiego na tyle dobrze Mruga

Mrs. Harrison

A ja zaoszczędziłam równiuteńko 120 zł. I mogę sobie kupić, hell yes, starczy mi!

Aż nie mogę się doczekać powrotu rodziców, jak im to ogłoszę Wesoly

Kinga Starr

Gratuluję

Mrs. Harrison

[link widoczny dla zalogowanych]

[Jakie zdjęcie!

]
Kliknijcie po prawej na 'Listen to Tom'.
To kolejny powód, dla którego nie lubię żyć w Polsce - nie mogę słuchać sobie Toma w radiu.

Linda

mrau, jaka strona w ogóle

Magda McCa

Uuuu, jakie zdjęcie, i w ogóle strona

Lennonka

Mrs. Harrison

Dobra.
a) nie śmiać się
b) poprawiać ten ogrom błędów, który w tym artykule z pewnością tkwi.

Tom Petty & The Heartbreakers. Amerykański zespół, który rok temu obchodził 30-lecie istnienia. Pewnie wielu powiedziałoby: ‘zespół, jakich mnóstwo’. Ja jednak nie zgadzam się z tą opinią w najmniejszym stopniu. Który zespół ma tyle energii i zapału, żeby koncertować przez ponad trzydzieści lat? Który zespół ma dzisiaj niemal tyle samo fanów, ile miał na początku gorących lat osiemdziesiątych? Który zespół może pochwalić się nie tylko doskonałą muzyką, ale też zaangażowaniem w akcje i koncerty charytatywne na przestrzeni tych wszystkich lat? Tom Petty & The Heartbreakers może z pozoru wyglądają na typowy band, o którym szybko się zapomina. Wystarczy jednak poświęcić trochę czasu, posłuchać ich muzyki i poczytać o ich dokonaniach żeby zorientować się, że rzeczywistość przedstawia się nieco inaczej.
O ‘Łamaczach Serc’, jak można przetłumaczyć nazwę zespołu, usłyszano jesienią 1976 roku, kiedy to wydali debiutancki album. Jak to zwykle bywa, ojczysty kraj początkowo nie wydawał się być zainteresowany ich muzyką, zachwycono się jednak nimi w Wielkiej Brytanii. Po krótkim czasie o Tomie i reszcie muzyków słyszał niemal cały glob.
Co takiego było w tych mężczyznach?
Tom Petty. Gadatliwy blondyn o niebieskich oczach, niekończącej się energii i talencie zarówno muzycznym, jak i aktorskim. Na koncertach niemal eksplodował aktywnością, robiąc z nich pierwszorzędny show. Biegał z jednego końca w drugi, przysiadał, by po chwili czołgać się po scenie lub wyć do mikrofonu. Zaczepiał skupionych na grze kolegów, uśmiechał się do publiczności, pozdrawiał ze sceny rodziców i przeklinając wyrażał swoją opinię o cenzurze.
Mike Campbell. Nieśmiały przyjaciel Petty’ego, który grę na gitarze opanował do perfekcji i był w stanie zrobić ze swoim instrumentem wszystko. Podczas koncertów zazwyczaj stał u boku Toma z kamienną twarzą, która nie wyrażała żadnych emocji. Bliżej mu było do skupionego na lekcji uczniaka niż do kontrowersyjnej gwiazdy rocka.
Benmont Tench. Mężczyzna o twarzy dziecka, uśmiechający się bezustannie zza klawiatury pianina czy keyboardu. Petty z lubością opowiadał, jak to we wczesnych latach grało się w zabawę nazwaną ‘Zaskocz Bena’. Młodzieńcy podawali tytuł piosenki, którą Tench miał zagrać na pianinie. Jeśli Benmont nie dawał sobie rady, przegrywał. Zawsze wygrywał.
Stan Lynch. Agresywny perkusista o niesłychanej sile i niesłychanej energii. Najmłodszy członek zespołu, w przedziwny sposób związany emocjonalnie z liderem zespołu. Na koncertach nigdy nie spuszczał z Petty’ego oka. W fantastyczny sposób synchronizował perkusję z gitarą, zamieniając niemal każdą piosenkę w muzyczną ucztę. Z przyjaciółmi z zespołu kłócił się niemal tak samo często, jak z nimi grywał, co spowodowało jego odejście z grupy w 1994 roku.
Howie Epstein. Nieśmiały, małomówny Żyd, który zajął miejsce przestraszonego sukcesem wcześniejszego basisty, Rona Blaira. Fantastyczny, sympatyczny muzyk, o którego toczyła się bitwa między gigantami amerykańskiego rock&rolla. Niestety, on również nie poradził sobie z ciężarem sławy i kiedy wplątał się w narkotyki, nie był już w stanie tego naprawić. Zmarł od przedawkowania narkotyków w lutym 2003 roku, pozostawiając rodzinę, zespół i fanów w żałobie i smutku.
Ci mężczyźni razem stworzyli jeden z najlepszych amerykańskich zespołów tamtych czasów. Odbyli wspólną trasę koncertową z legendarnym Bobem Dylanem, przyjaźnili się z takimi muzykami jak George Harrison czy Ringo Starr, byli zapraszani do najróżniejszych programów telewizyjnych, angażowali się w protesty przeciwko broni atomowej, organizowali koncerty dla ubogich dzieci czy ludzi chorych na AIDS, głośno protestowali przeciwko wysokim cenom płyt, ale przede wszystkim razem ze swoją muzyką nieśli emocje – pozytywne lub skłaniające do refleksji. Nienawidziły ich wytwórnie płytowe i środowiska feministyczne, jednak kochały ich miliony fanów na całym świecie… I tak jest do dzisiaj.
Muszę przyznać, że akurat ten zespół zasłużył na to w pełni.
Anna Wilbury

lennon-freak

Wow!!!

Super, ale gdzie to ma trafić??

Mrs. Harrison

Yyy.. nigdzie Laughing

Artykuł został napisany w celach rozrywkowych.
Może go wydrukuję i zapodam polonistce pod koniec semestru, bo ona szaleje za mnóstwem prac dodatkowych.
Tylko że... nie mam drukarki Laughing

lennon-freak

Ty musisz to gdzieś dać, bo jest naprawdę dobre!
Podoba mi się. Wesoly

No i ten... uzupełniłam braki w wiedzy. Mr. Green

Mrs. Harrison

Może wydrukuję kilka razy i powieszę na słupach informacyjnych... jeszcze nie wiem.
Jak dasz mi jakiś pomysł, gdzie mogę to zamieścić, to to zamieszczę.
Jednakże widzę tam kilka błędów, których nie umiem poprawić (zbyt ubogi zasób słów).